ΔΩΔΕΚΑ ΝΗΣΩΝ ΑΓΓΕΛΟΣ
Ερμής και χελινοδρόμος ποιος
Το πρωί με φοινικιάς Ροδίτισσας
Κλωνάρι στον αιθέρα καίοντας χύνεται
Πάνω από της Ανατολής την ορασιά
Στέγες κατάρτια δώματα καμπαναριά
Μ΄ιριδόστιχο πέδιλο μόλις
Αγγίζοντας
Ποιος- όταν μες΄από του πόντου τις
Αμπελοβραγιές πηδώντας τα δελφινοκόριτσα
Βγάζουν κρυγιές φωνές αγριοπερίστερων
Πίσω απ΄το ψάρι τ΄αέρος το ακαμάνιστο
Και με την πελαγίδα ή τ΄αρσινάκι στο-
Λίζουνε τα γαλάζια γένια του Αι-Νικόλα
Του θαλασσάχραντου
Ροδινά τότε-ποιος της Χάλκης γιος
Το κολασμένο του «καμένου σπήλιου» λύνοντας
Κράτος ψηλά πηγαίνει τα τιμιότατα
Δώρα του θεού που οι χρόνοι δεν κατάλυσαν
Πάει πετ΄’αει-κι ο νους του αγάλλει σαν
Ήλιου αχτιδωσιά στης μνήμης των αρχαίων
Το χάλκωμα
Πάει πετάει-μα στις ψυχές χτυπά
Καμπάνα σηκωμού και αρνάδας λύτρωση
Βράχια που του νερού τα ξαναλέει ο αντίλαλος
Κοπάδια-σπίτια που τα πάει ο Δάφνις γυμνός
Μαϊστραλίζουν οι μανταρινιές της Καλυμνος
Κι ακούν μισάνοιχτα της Κάσος
τα όστρακα
Θύρσου Σταυρού ή Σπαθιού
Της καλοσύνης λάμπος και ύμνισμα !
Για να ναι το γλυκό χείλι του μέλλοντος
Πάντα στης νέας γερής κοπέλας το βυζί
Γάλα νυμφαίο μυθικό στάχυ μαζί
Πάτμος της πράξης και του ονείρου
Νίσυρος
Κως Λέρος Σύμη Αστροπαλειά
Κάρπαθος Τήλος Καστελόριζο..................
Ποιος τώρα βουτηχτής αργοσιμώνοντας
Τον ουρανό βυθού που ανάβει τα σφουγγάρια του
Άξαφνα νιώθεται άγγελος και Πανορμίτης του
Μυστικού που ξεχύνεται «χρυσέαις
νυφάδεσσι»
Πάει ψηλά μ΄ένα κηρύκειο φως
Πάνω από ρημοκκλήσια και ανεμόμυλους
Μαντάτο ελευθεριάς ν’ αντιχτυπήσει
Κατά των Αθηναίων το κάστρο που ριγά-
Ποιος με σπιλιάδας τάχος πάει γοργά
Και ξεδιπλώνει τη σημαία της αφρισμένης
Θάλασσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου